Z architektonicznego punktu widzenia Koloseum to elipsa o długości od 188 do 156 metrów, w sumie 527 metrów obwodu, prawie 50 metrów wysokości: na zewnątrz Począwszy od stilobate dwa kroki to cztery piętra, w tym trzy z łukami w pół-rzędach różni się od dołu w górę, tuscaniche (podobny do doryckiego, ale z bazą), joński i koryncki. Czwarty plan składa się z pewnego rodzaju strychu podzielonego przez korynckimi pilastrami: w miejscach publicznych tak oprawione okna otwierają się na przemian z tarczami w reliefie. W każdej przestrzeni znajdują się trzy półki z trawertynu, w związku z tak wieloma otworami w gzymsie końcowym konstrukcji. Cały ten system służył do wspierania pali koniecznych do podtrzymania wielkich segmentów velario, które zostały wykonane przez niektórych żeglarzy z floty w Miseno, aby chronić widzów. U góry konstrukcji został dopełniony gzymsem do trzech pasm i cimasa z imponującym kroplówką wody. Zewnętrzna ściana nie jest kompletna: to, co pozostaje, wbudowano w ściany oporowe zbudowane przez Valadiera w 1820 roku na polecenie Piusa VII.

 Wszystkie dziury, które "trzymają" konstrukcję, stanowią wszystkie średniowieczne metalowe kołki, które zatrzymywały bloki trawertynów, które pokrywały wszystko. Wewnątrz zatem struktura jest podzielona na segmenty przez niektóre kliny odchodzące od podstawy: wspomniane już filary połączone łukami i czasami wspinające się, utworzone przez podtrzymywanie cavea. Zaletą było zatem umożliwienie większej liczby metrów, aby kontynuować samodzielne budowanie tej samej konstrukcji, praktycznie podzielonej na cztery główne stocznie i oddzielne. Bez wątpienia wspaniały przykład organizacji i planowania, które należy wykonać. Podziemia dzielą trzy koncentryczne ściany, w wyniku czego wydrążone są trzy korytarze: ku środkowym ścianom stają się proste i równoległe do Centralnego, a także korytarz. Ta ostatnia jest prolungava w dwóch kierunkach, na wschodzie i zachodzie, nawet poza strukturą: oddział na wschód osiągnął jeden z najważniejszych znanych gladiatorom koszarowym, Ludus Magnus, wciąż widoczny na rogu Via Labicana i trasy S. John Lateran. Również poza majestatyczną budowlą Koloseum znajdują się trawertyny cipi, odkryte w 1895 roku, elementy w chodniku również trawertyn: koncentryczny w tym samym budynku, musiał oznaczyć obszar szacunku. Zgodnie z inną interpretacją, użyto ziemi emerytalnej dla liny velario.